De Sempre

Erguémonos cedo. O día non acompañaba moito. Aínda que estemos no verán a pouca chuvia dos meses de abril e maio fai que agora o tempo ande revolto. Choviscaba, e o ceo andaba cuverto. Gris. Vistímonos con roupa vella, uns vaqueiros medio roídos, un xersei abrigado e un chuvasqueiro. Almorzamos cun café é unhas torradas de pan e montamos no coche.

Miña avoa e meu avó xa andaban despertos e atabiados para a faena. Aínda que xa son vellos, seguen mantendo o ritmo de traballo. Non se lles pode sacar de botar o seu terreo, de atender as galiñas, de ir a herba e ao millo. Collemos o machado, o fouciño da leña e meu pai levou a motoserra. O pinal aínda quedaba lexos, máis o camiño foi ben agradable. Non é o mesmo andar por riba do asfalto que polas pedras, pola herba e pola lama daqueles estreitos camiños que levan aos terreos,donde solo hai xente maior. Os mozos esquecéronse do de sempre. Os carballos, os pinos, os eucaliptos e a maleza inundaban a paisaxe. Verde marrón e gris. A natureza e máis nós sumerxidos nun todo. A faena foi dura, cortamos cinco árbores que xa andaban medio secas, máis a madeira aínda é ben boa para aproveitar para este inverno. Cortouse e amorouse para cando veña o tractor a collela. Volvemos para casa dos avós cerca das tres da tarde. Sentámonos no cuberto e falamos de como fora o día, do tempo, da colleita, de todo un pouco.

Na casa xa nos agardaba miña nai coa comida feita. Xantamos e fomos dereitos ao sofá. A sesta foi ben longa. O día pasou e quedamos ben contento e co lavor feito .

No camiño

Por aquel camiño tiñan paseado milleiros de persoas. Era estreitiño pero ben feito. Fora unha antiga calzada romana e as pedriñas que o compuñan ían desaparecendo. A herba cubriao polos bordes e nacía entre as pedras. O camiño xa non era transitado por nadie, facía moito tempo que estaba xa esquecido. Antes os mozos e mozas corrían por el, pasaban dúas e tres veces por aquel camiñiño, xogando, brincando... As avoas sentábanse nunhas laxas que estaban pede el. Contaban os contos e vían aos netos xogando. Por aquel camiño agora só andan dous mozos, que xa non son tan mozos. Xaime volveu de Arxentina onde traballou arreo e conseguiu amansar a súa pequena fortuna, pero a terra é a terra e a casa chama moito e decidiu voltar a Galicia. Maruxa viviu todo vida pede aquel camiño, axudaba nas lavores da casa, coidaba dos pais, ía aos terreos, tecía, arranxaba as redes de pesca... Era moi querida por todos e todas, moi guapa e humilde, moi boa e moi doce.
Despois de xantar Xaime e Maruxa cruzábanse, paseaban xuntos, falaban de cando eran mozos e ían a escola, de como lles ía na vida, de como lles fora. A esa mesma hora os dous andaban polo camiño. Xuntos. O tempo foi pasando, e os dous de tanto andar namoraron, casaron e fixéron unha casiña pede a casa dos pais de Maruxa; pede o camiño que os namorara. A súa historia foi coñecida polos do povo e aquel camiño volveu a nacer. Parellas de nenos, de mozos, de non tan mozos, de vellos e vellas; andaban, corrían, brincaban e falaban naquelas pedriñas daquel camiñiño vello.

Algunhas cousas nunca se esquecen

Onte vin a Tino no bar. Estaba tomando unha cervexa na barra, recostado no taburete, distraído. Non é fácil encontrarse con Tino, leva 25 anos navegando, os mesmos que hai que non o vexo. Para ver a Tino hai que ir ou a súa casa ou ao bar. Ou está nun sitio ou noutro. Pasaron moitos anos e pasou de neno a home. Quen o viu e quen o ve. Xirou a cabeza, viume e torciu o xesto. Un sorriso agromou da súa boca. Pechou os ollos como facendo forza. Intúo que quería asegurarse de que era eu. " Ei ! Que ?" dixo. É o que se soe dicir nestes casos pensei eu.

Tino é un home de poucas palabras, so fala cando bebe e se emborracha, e o peor é que fala para mal. Espotrica de todo o mundo, anóxase e fala por falar. Tino mide cerca de 2 metros. Cando eramos rapaces xogabamos ao fútbol, el casi nunca xogaba, só estaba para facer bulto. Acórdome unha vez que lle chegou un balón. Controlouno e  bateu nel coma nun anaco de carne morta, votou a correr tras del sen xeito, poseído, coma unha frecha. " Veña Tino ! Veña ! " gritábanlle os do equipo rindo. De tanto correr, Tino quedou só diante do porteiro, xa tiña a perna no aire e xa andaba a cantar o gol, pero cheguei eu por atrás e ,Bumba!, atranqueille a perna e caeu coma un cesto, todo largo contra o chan. Naquel intre vinme morto. "Cando se erga vaime matar" dixen para min. Sen embargo ergueuse tranquilo, pausado, miroume e botouse a rir.

Creo que o outro día, no Bar, os dous pensamos nesa xogada.

O Xardín do Edén

Espertei canso, cun mal sabor de boca. Traguei saliba coa esperanza de absorver ese olor, de tragalo para dentro, de eliminalo. Debeuse de tratar dun acto reflexo. A casa estaba deslavazada. As cabichas de tabaco amoreábanse todas nunha esquina. As botellas baleiras de alcohol estaban  xuntas encima daquela mesa , semellaban formar parte dunha obra de arte.  Riba do sofá María e Xaime descansaban medio espidos, un riba do outro. Tiñan o pelo rebolto,  descoidado. Marcos estaba encima dun taburete coa cabeza apoiada riba da barra. Xesús xa espertara e  estaba a facer o  café. Andaba en calzóns pola casa, rascando os collóns, co peito ao aire. A barba xa debía de ser de tres días. Axiña se ergueu María. Buscou polo sofá do lado un pantalón curto e unhas bragas e mudouse ali, no medio da sala. Quitou a camisa e o sostén, prefería estar máis fresca. Pouco despois baixaron polas escalaeiras Bea e Fran. Os dous espidos. Foron camiño da ducha. Xa tocaba. Marcos e Xaime tamén espertaron e xuntáronse con Xesús a tomar café. Reuníronse na mesa da cociña, Bebían e lían o Xornal.  Xunteime con eles, puxéronme unha cunca de café e eu boteille un pouco de leite e azúcar." O País está nunha situación moi mala, os políticos non resolven os problemas, cada vez máis crece o paro, aumenta a débeda, e ao fin e ao cabo os únicos que se lucran son os bancos e os empresarios, isto é unha merda, non cambiará xamais"- dixo Marcos todo eufórico e enoxado. Levantouse da mesa, eran as dúas da tarde. " A dónde vas Marcos, non imos dar unha volta " gritoulle Xesús. Marcos non contestou subiu as escaleiras e meteuse na cama. O resto quedamos alí pampos. Xogamos as cartas, bebemos, charlamos e fumamos. Outro día máis.

Follow your dreams

Aquel día estaba de sorte, agacheime e deime de buzos cun billete de 10 dólares, eu sabía que iso tan só era unha casualidade, unha bendita casualidade, nembargantes quería crer que había unha forza divina que me protexía, que me seguía dende o máis alá e me axudaría nesta dura racha que estaba a pasar. Entrei no café que estaba a volta da esquina, pedín un almorzo completo: ovos fritos con patacas, lomo, bacon, arroz... e dúas cuncas de café, mesmo me permitín o luxo de comprar tabaco. Estaba alí sentado, delgado, carcomido, chupado, desfalecido e mesmo moribundo. Un saco de osos repousado naquél sofá de sky de cor azul verdosa. A camareira levava unha melena rubia tinxida, era delgada pero ben feita. Víase unha muller cansa, roída pola vida, desgastada.
Aqueles taburetes vermellos fascinábanme, daban voltas e voltas. Riba deles o máis variopinto de individúos repousaba a súas nalgas que ían dende as máis pequenas e fermosas ata as máis gordas e groseiras. Aínda que aquelo só era un café a min semellabame un circo ou mesmo un Zoo. Levaba 100 días encerrado na casa, baixo a luz dunha vela, alimentándome con pan, auga e ovos, estaba ledo, como un neno con zapatos novos, coma un enano. Recosteime, e abrín o paquete de tabaco, quitei un cigarro tranquilamente, palpeino, abraceino, e funo levando cara a boca. A primeira bocanada de fume chegoume de súpeto, como unha frecha lanzada por Robin Hood, ou como unha bala disparada por Jhon Wayne. Saboreina, xoguei con ela. Que ben estaba. Comida, compañía, e tabaco, que máis se pode pedir.

In Spain no es posible

Batemos, impactamos ou chocamos e as bolsas caeron todas polo chan. Apresureime a recoller todo, axudeina, erguina boamente, sorrinlle e mesmo lle guiñei un ollo, de xeito cómplice, pícaro, tal vez valente. Disculpeime hiperbolicamente, acaricieille a meixela, aparteille o pelo, volvinlle a sorrir. "Mancácheste?" ,díxenlle en ton inquisitivo, pero con cara de preocupación, de exaltación e mágoa. " Non, non foi nada", dixo ela cunha voz doce e cariñosa, esquivando a miña mirada, cos olliños cara abaixo e roburizada. "´Síntome moi mal, gustariame invitarte a un café para desculparme, que me dis ?", actuei de forma valente e decidida, sen tapuxos. "Non grazas, isto é España, non EEUU, non me queiras namorar". deuse a volta e marchou.
Esa mesma noite, vina, estaba fermosa pero algo bébeda. Co fume do tabaco, o cheiro a sustancias prohibidas, o alcohol, e sobre todo a música a elevados decivelios, ela non se puido resistir aos meus encantos. Só se pode ligar polas noites. É unha pena pero é certo.

Spain is different!!!

The windows are open

Este sol está facendo que me volva tolo. Non sei por que, pero teño a impresión de que verdadeiramente o verán é a época do ano que máis aborrezo. Todo con tanta luz, tan fermoso, tan lúcido e claro... é asqueroso. A calor e abafante, non me quero nin imaxinar como o estarán a pasar en Madrid. E iso que din que o estar preto do mar ameniza as temperaturas, pra min que iso é un conto. Non me creo nada.

Soñei que estaba en Alaska. Alí si que se está fresco, que gozada. Coa miña roupa de abrigo, coas mantas, o café, a sopa ben quente...Iso si que é vida, non entendo por que está tan morto. Casualidades da vida.

Onte ía co coche pola estrada e atopeime cun gato morto no medio da vía, meu pobre. Tal vez sexa cousa miña, pero polo que levo analizado, e teño provas émpiricas delo, a mortalidade de gatos nas estradas no verán dispáranse unha barbaridade, hai uns índices altísimos. Non sei que opinión ten ao respeito a DXT. Teriamos que falar con eles.

Vou a tomar un café con xeo, pensar un pouco, pero pouco que se non remata cansando, deitarme no sofá, ver a tele 5 minutos e volver a pensar. Non hai nada entretido na televisión. Tanta tecnoloxía e todo é unha merda. As xanelas  están abertas, entra un pouquiño de aire. Quente.