Follow your dreams

Aquel día estaba de sorte, agacheime e deime de buzos cun billete de 10 dólares, eu sabía que iso tan só era unha casualidade, unha bendita casualidade, nembargantes quería crer que había unha forza divina que me protexía, que me seguía dende o máis alá e me axudaría nesta dura racha que estaba a pasar. Entrei no café que estaba a volta da esquina, pedín un almorzo completo: ovos fritos con patacas, lomo, bacon, arroz... e dúas cuncas de café, mesmo me permitín o luxo de comprar tabaco. Estaba alí sentado, delgado, carcomido, chupado, desfalecido e mesmo moribundo. Un saco de osos repousado naquél sofá de sky de cor azul verdosa. A camareira levava unha melena rubia tinxida, era delgada pero ben feita. Víase unha muller cansa, roída pola vida, desgastada.
Aqueles taburetes vermellos fascinábanme, daban voltas e voltas. Riba deles o máis variopinto de individúos repousaba a súas nalgas que ían dende as máis pequenas e fermosas ata as máis gordas e groseiras. Aínda que aquelo só era un café a min semellabame un circo ou mesmo un Zoo. Levaba 100 días encerrado na casa, baixo a luz dunha vela, alimentándome con pan, auga e ovos, estaba ledo, como un neno con zapatos novos, coma un enano. Recosteime, e abrín o paquete de tabaco, quitei un cigarro tranquilamente, palpeino, abraceino, e funo levando cara a boca. A primeira bocanada de fume chegoume de súpeto, como unha frecha lanzada por Robin Hood, ou como unha bala disparada por Jhon Wayne. Saboreina, xoguei con ela. Que ben estaba. Comida, compañía, e tabaco, que máis se pode pedir.