domingo, 7 de agosto de 2011

De Sempre

Erguémonos cedo. O día non acompañaba moito. Aínda que estemos no verán a pouca chuvia dos meses de abril e maio fai que agora o tempo ande revolto. Choviscaba, e o ceo andaba cuverto. Gris. Vistímonos con roupa vella, uns vaqueiros medio roídos, un xersei abrigado e un chuvasqueiro. Almorzamos cun café é unhas torradas de pan e montamos no coche.
Miña avoa e meu avó xa andaban despertos e atabiados para a faena. Aínda que xa son vellos, seguen mantendo o ritmo de traballo. Non se lles pode sacar de botar o seu terreo, de atender as galiñas, de ir a herba e ao millo. Collemos o machado, o fouciño da leña e meu pai levou a motoserra. O pinal aínda quedaba lexos, máis o camiño foi ben agradable. Non é o mesmo andar por riba do asfalto que polas pedras, pola herba e pola lama daqueles estreitos camiños que levan aos terreos,donde solo hai xente maior. Os mozos esquecéronse do de sempre. Os carballos, os pinos, os eucaliptos e a maleza inundaban a paisaxe. Verde marrón e gris. A natureza e máis nós sumerxidos nun todo. A faena foi dura, cortamos cinco árbores que xa andaban medio secas, máis a madeira aínda é ben boa para aproveitar para este inverno. Cortouse e amorouse para cando veña o tractor a collela. Volvemos para casa dos avós cerca das tres da tarde. Sentámonos no cuberto e falamos de como fora o día, do tempo, da colleita, de todo un pouco.
Na casa xa nos agardaba miña nai coa comida feita. Xantamos e fomos dereitos ao sofá. A sesta foi ben longa. O día pasou e quedamos ben contento e co lavor feito .

miércoles, 20 de julio de 2011

No camiño

Por aquel camiño tiñan paseado milleiros de persoas. Era estreitiño pero ben feito. Fora unha antiga calzada romana e as pedriñas que o compuñan ían desaparecendo. A herba cubriao polos bordes e nacía entre as pedras. O camiño xa non era transitado por nadie, facía moito tempo que estaba xa esquecido. Antes os mozos e mozas corrían por el, pasaban dúas e tres veces por aquel camiñiño, xogando, brincando... As avoas sentábanse nunhas laxas que estaban pede el. Contaban os contos e vían aos netos xogando. Por aquel camiño agora só andan dous mozos, que xa non son tan mozos. Xaime volveu de Arxentina onde traballou arreo e conseguiu amansar a súa pequena fortuna, pero a terra é a terra e a casa chama moito e decidiu voltar a Galicia. Maruxa viviu todo vida pede aquel camiño, axudaba nas lavores da casa, coidaba dos pais, ía aos terreos, tecía, arranxaba as redes de pesca... Era moi querida por todos e todas, moi guapa e humilde, moi boa e moi doce.
Despois de xantar Xaime e Maruxa cruzábanse, paseaban xuntos, falaban de cando eran mozos e ían a escola, de como lles ía na vida, de como lles fora. A esa mesma hora os dous andaban polo camiño. Xuntos. O tempo foi pasando, e os dous de tanto andar namoraron, casaron e fixéron unha casiña pede a casa dos pais de Maruxa; pede o camiño que os namorara. A súa historia foi coñecida polos do povo e aquel camiño volveu a nacer. Parellas de nenos, de mozos, de non tan mozos, de vellos e vellas; andaban, corrían, brincaban e falaban naquelas pedriñas daquel camiñiño vello.

domingo, 17 de julio de 2011

Algunhas cousas nunca se esquecen

Onte vin a Tino no bar. Estaba tomando unha cervexa na barra, recostado no taburete, distraído. Non é fácil encontrarse con Tino, leva 25 anos navegando, os mesmos que hai que non o vexo. Para ver a Tino hai que ir ou a súa casa ou ao bar. Ou está nun sitio ou noutro. Pasaron moitos anos e pasou de neno a home. Quen o viu e quen o ve. Xirou a cabeza, viume e torciu o xesto. Un sorriso agromou da súa boca. Pechou os ollos como facendo forza. Intúo que quería asegurarse de que era eu. " Ei ! Que ?" dixo. É o que se soe dicir nestes casos pensei eu.

Tino é un home de poucas palabras, so fala cando bebe e se emborracha, e o peor é que fala para mal. Espotrica de todo o mundo, anóxase e fala por falar. Tino mide cerca de 2 metros. Cando eramos rapaces xogabamos ao fútbol, el casi nunca xogaba, só estaba para facer bulto. Acórdome unha vez que lle chegou un balón. Controlouno e  bateu nel coma nun anaco de carne morta, votou a correr tras del sen xeito, poseído, coma unha frecha. " Veña Tino ! Veña ! " gritábanlle os do equipo rindo. De tanto correr, Tino quedou só diante do porteiro, xa tiña a perna no aire e xa andaba a cantar o gol, pero cheguei eu por atrás e ,Bumba!, atranqueille a perna e caeu coma un cesto, todo largo contra o chan. Naquel intre vinme morto. "Cando se erga vaime matar" dixen para min. Sen embargo ergueuse tranquilo, pausado, miroume e botouse a rir.

Creo que o outro día, no Bar, os dous pensamos nesa xogada.


miércoles, 13 de julio de 2011

O Xardín do Edén

Espertei canso, cun mal sabor de boca. Traguei saliba coa esperanza de absorver ese olor, de tragalo para dentro, de eliminalo. Debeuse de tratar dun acto reflexo. A casa estaba deslavazada. As cabichas de tabaco amoreábanse todas nunha esquina. As botellas baleiras de alcohol estaban  xuntas encima daquela mesa , semellaban formar parte dunha obra de arte.  Riba do sofá María e Xaime descansaban medio espidos, un riba do outro. Tiñan o pelo rebolto,  descoidado. Marcos estaba encima dun taburete coa cabeza apoiada riba da barra. Xesús xa espertara e  estaba a facer o  café. Andaba en calzóns pola casa, rascando os collóns, co peito ao aire. A barba xa debía de ser de tres días. Axiña se ergueu María. Buscou polo sofá do lado un pantalón curto e unhas bragas e mudouse ali, no medio da sala. Quitou a camisa e o sostén, prefería estar máis fresca. Pouco despois baixaron polas escalaeiras Bea e Fran. Os dous espidos. Foron camiño da ducha. Xa tocaba. Marcos e Xaime tamén espertaron e xuntáronse con Xesús a tomar café. Reuníronse na mesa da cociña, Bebían e lían o Xornal.  Xunteime con eles, puxéronme unha cunca de café e eu boteille un pouco de leite e azúcar." O País está nunha situación moi mala, os políticos non resolven os problemas, cada vez máis crece o paro, aumenta a débeda, e ao fin e ao cabo os únicos que se lucran son os bancos e os empresarios, isto é unha merda, non cambiará xamais"- dixo Marcos todo eufórico e enoxado. Levantouse da mesa, eran as dúas da tarde. " A dónde vas Marcos, non imos dar unha volta " gritoulle Xesús. Marcos non contestou subiu as escaleiras e meteuse na cama. O resto quedamos alí pampos. Xogamos as cartas, bebemos, charlamos e fumamos. Outro día máis.

viernes, 8 de julio de 2011

Follow your dreams

Aquel día estaba de sorte, agacheime e deime de buzos cun billete de 10 dólares, eu sabía que iso tan só era unha casualidade, unha bendita casualidade, nembargantes quería crer que había unha forza divina que me protexía, que me seguía dende o máis alá e me axudaría nesta dura racha que estaba a pasar. Entrei no café que estaba a volta da esquina, pedín un almorzo completo: ovos fritos con patacas, lomo, bacon, arroz... e dúas cuncas de café, mesmo me permitín o luxo de comprar tabaco. Estaba alí sentado, delgado, carcomido, chupado, desfalecido e mesmo moribundo. Un saco de osos repousado naquél sofá de sky de cor azul verdosa. A camareira levava unha melena rubia tinxida, era delgada pero ben feita. Víase unha muller cansa, roída pola vida, desgastada.
Aqueles taburetes vermellos fascinábanme, daban voltas e voltas. Riba deles o máis variopinto de individúos repousaba a súas nalgas que ían dende as máis pequenas e fermosas ata as máis gordas e groseiras. Aínda que aquelo só era un café a min semellabame un circo ou mesmo un Zoo. Levaba 100 días encerrado na casa, baixo a luz dunha vela, alimentándome con pan, auga e ovos, estaba ledo, como un neno con zapatos novos, coma un enano. Recosteime, e abrín o paquete de tabaco, quitei un cigarro tranquilamente, palpeino, abraceino, e funo levando cara a boca. A primeira bocanada de fume chegoume de súpeto, como unha frecha lanzada por Robin Hood, ou como unha bala disparada por Jhon Wayne. Saboreina, xoguei con ela. Que ben estaba. Comida, compañía, e tabaco, que máis se pode pedir.


martes, 5 de julio de 2011

In Spain no es posible

Batemos, impactamos ou chocamos e as bolsas caeron todas polo chan. Apresureime a recoller todo, axudeina, erguina boamente, sorrinlle e mesmo lle guiñei un ollo, de xeito cómplice, pícaro, tal vez valente. Disculpeime hiperbolicamente, acaricieille a meixela, aparteille o pelo, volvinlle a sorrir. "Mancácheste?" ,díxenlle en ton inquisitivo, pero con cara de preocupación, de exaltación e mágoa. " Non, non foi nada", dixo ela cunha voz doce e cariñosa, esquivando a miña mirada, cos olliños cara abaixo e roburizada. "´Síntome moi mal, gustariame invitarte a un café para desculparme, que me dis ?", actuei de forma valente e decidida, sen tapuxos. "Non grazas, isto é España, non EEUU, non me queiras namorar". deuse a volta e marchou.
Esa mesma noite, vina, estaba fermosa pero algo bébeda. Co fume do tabaco, o cheiro a sustancias prohibidas, o alcohol, e sobre todo a música a elevados decivelios, ela non se puido resistir aos meus encantos. Só se pode ligar polas noites. É unha pena pero é certo.

Spain is different!!!

lunes, 4 de julio de 2011

The windows are open

Este sol está facendo que me volva tolo. Non sei por que, pero teño a impresión de que verdadeiramente o verán é a época do ano que máis aborrezo. Todo con tanta luz, tan fermoso, tan lúcido e claro... é asqueroso. A calor e abafante, non me quero nin imaxinar como o estarán a pasar en Madrid. E iso que din que o estar preto do mar ameniza as temperaturas, pra min que iso é un conto. Non me creo nada.

Soñei que estaba en Alaska. Alí si que se está fresco, que gozada. Coa miña roupa de abrigo, coas mantas, o café, a sopa ben quente...Iso si que é vida, non entendo por que está tan morto. Casualidades da vida.

Onte ía co coche pola estrada e atopeime cun gato morto no medio da vía, meu pobre. Tal vez sexa cousa miña, pero polo que levo analizado, e teño provas émpiricas delo, a mortalidade de gatos nas estradas no verán dispáranse unha barbaridade, hai uns índices altísimos. Non sei que opinión ten ao respeito a DXT. Teriamos que falar con eles.

Vou a tomar un café con xeo, pensar un pouco, pero pouco que se non remata cansando, deitarme no sofá, ver a tele 5 minutos e volver a pensar. Non hai nada entretido na televisión. Tanta tecnoloxía e todo é unha merda. As xanelas  están abertas, entra un pouquiño de aire. Quente.


miércoles, 23 de marzo de 2011

IMPROVISANDO

 No sofá

Domingo
Bebín unha copa de DYC
E quedei tranquilo
As campás da Igrexa soaban
Tomei outro trago.


SOÑOS DUN POETA FALSO

Escoitei a Pink Floyd facer ruido.
Puxen a Mozart a tocar.
Descansei lembrando os sonidos
E lembrandome de Mozart volvin espertar.

Música noxenta carente de vida
Estrondo sen máis, heavy, rock.

Fumei un cigarro, tarareei a U2,
Outra vez máis.

SUNDAY BLOODY SUNDAY


viernes, 18 de marzo de 2011

Cara a masa

Hoxe volvin A TER ESE MESMO SOÑO. De novo volvín a soñar con iso. O soño que tiven fai tempo volveuse a repetir. Aplausos, vítores, alabanzas, cancións, xestos. Eran moitos, miles quizais, tal vez millóns, quen sabe se igual so eran unhas ducias. non o recordo. Penso que eran centos, miles, deixemolo en miles. Nunha praza, tal vez no fin dunha rúa, ou sería nun campo de fútbol, ou nun pavellón deportivo... non o sei... o conto e que era nun recinto, nun recinto pechado, penso, non , non, era ao aire libre ,si. O ceo aberto, o sol dándome na cara, tons azuis claros. Si, así era. De uniforme, marrón claro, eu e máis cinco máis. Elevados, nun púlpito. Alzando os brazos, a mirada ao frente. Un discurso perfecto, así era. As palabras, as verbas, coido que saían soas, escupiaas, non me facía falla pensar moito, estaba convencido delo. As cariñas ilusionadas, sorrintes, ambiciosas, refrexaban esperanza, CONVICIÓN. E eu no alto dun altar, cun ton forte e firme, ríxido e sinceiro, convencido daquelo. A vista ao frente o brazo erguido, cara a masa. O discuro ía cara a masa. Os mozos estaban convencidos. Eu levaba a razón. A masa e máis nós. Un todo. 





lunes, 7 de marzo de 2011

Born Today

Coma os porcos.

Que a gusto se está, que fresco. Este é o sitio onde un máis se divirte. Que ben o paso chapuzando, somerxéndome enredando. Gozo coma una anano. Canto me divirto na lama. É o meu hábitat, o meu espazo vital, o meu refuxio e guarida. A rolos pola lama, boca arriba, cara abaixo, de costas… Preciso unha toalla. Límpome. Volta a por o traxe. Desta vez de cor negra, a camisa é branca, gravata vermella. No traballo. O despacho é amplo. Vistas a estrada. O día é fermoso como case todos. Dúas reunións, tres firmas, catro sorrisos, cinco horas, seis cafés. Gústame almorzar.

Íspome, ao fin libre. Volvo a miña charca. O barro de novo cúbreme por completo. Límpome. A auga doce saca a miña terceira capa de pel, o barro. Déitome. A noite remata, volta a empezar. O traxe é azul, formal, rigoroso, de banqueiro. O camiño o de sempre. Abro a mesma porta, saúdo a mesma xente, fago as mesmas grazas, escoito os mesmos chistes… Séntome na cadeira. Reviso as contas. Recibo aos veciños. Sorríolles. Fago promesas. Xa van seis horas. Hoxe o día foi esgotador.

Preciso volver ao meu barro. Hoxe veñen os conselleiros. Ao fin todos na charca. Sorrindo, falando, debatendo… O sol danos na cara, pómonos barriga abaixo. Todos fumando, todos bebendo, todos presumindo do boa que é a vida. Do ben que se está na charca. O conselleiro ráñame as costas. Prendo outro puro. Expulso o fume. Somérxome no barro. Que a gusto.

O tempo pasa, as horas corren, o reloxo nunca detén as súas agullas. Días que marchan, logo semanas, meses, anos. Nós sempre temos “ traballo”, sempre un bo soldo. Só un libro Retórica Aristotélica. Biblia do bo político. Antes non era así, antes gustábame axudar, colaborar coa xente, aportarlle o meu pedaciño, entregarlle unha man, outorgarlle unha extremidade que á xente lles facilitase un vivir mellor. Antes estudei, formeime, todo cun bo obxectivo, prestar axuda, tentar cambiar a situación na que os meus veciños viven. Mudar a complexa realidade do meu pobo. Agora so me movo polos CARTOS.
Perdín o pouco que me quedaba de ser humano. Agora só son un animal. Zoon Politikon, non grazas. Vivo para min cando debía de vivir por e para os demais. Remember the past. Fun un mozo de ideas. Progresista. A virtude meirande, o BEN común. Teses Aristotélicas. Nacín no seo dunha familia humilde. Estudei dende cativo coa ansia de ser alguén, de non depender dos meus pais, de poder valerme por min mesmo. Por iso cada día loitei. Conseguín os obxectivos. Traballei. Gañei as eleccións. Só con carisma, don de palabra. Levo catro anos rañándoa. Meus pais traballan agora para o concello. Prometinme que nunca o faría.

Abro o caixón. Parece que desta volta non quere ir. Séntome no sofá. Oio a televisión. Non consigo escoitala. Baleiro a menta mentres como patacas frixidas. Raño a barriga. Volvo ao cuarto a tentar abrir o caixón. Estou decidido. A miña vida por un intre pásame por diante: As gaivotas voan. Miña irmá sorrí. Meus pais danme cariño. Estudo. Divírtome cos amigos. Borracho. Sereno. O primeiro amor. O primeiro desamor. A locomotora entra no túnel. O caixón decide abrir. O son alarma as pombas que están enriba do tellado. As casas do lado estremécense. A arma cae ao chan. O caixón está aberto. Por que non fun un bo home ? Por que non axudei a quen debía axudar? A charca quedou baleira. A piscina da avaricia. A lama dos porcos. Dos animais. Non da xente. Vivín por instinto. Debín tido empregado a razón.Logos. Pero o desenlace foi xusto.

Publicado o 29 de Outubro de 2010 en La Voz de Galicia



Remember


O son do mar fai que os recordos volvan á mente. Volvo ollar as ondas. O mar bate forte contra as rochas, uns penedos ríxidos, erguidos pola man dun Deus, moldeados pola auga, polo sal. Volvo a prender un cigarro. O alcatrán entra nos meus pulmóns como unha frecha dun indíxena que atravesa o que máis tarde será a súa comida. Quito a boina, o abrigo. Estamos sos, eu e o mar. Tento pensar nuns versos, rogo a Deus que me dea unha idea. O meu maxín está pechado. O mar encargaráse de abrilo. Lembranzas dun futuro, idealismo, imaxe de postal.

Primeiro premio concurso de nanocontos IES Fontexería ( curso 2009-2010)




 Mirando as Estrelas


Caeu ferido e tendeuse na area,
coas mans esnaquizadas, fervendo as meixelas,
os ollos acesos e postos no ceo
buscaban recaudo nas brillantes estrelas.

A pel moura e gastada picada por abellas,
sen pelo, sen roupa, espido tal como nacera
pechaba os olliños, luceiros que se cerran
e pensaba nunha vida lonxe das guerras.

Corría y corría sin sentido ni dirección, buscando siempre un más allá que lo alejara de aquella masacre. Ríos de sangre cruzaban de lado a lado las mal asfaltadas carreteras, si es que aquellos caminos podían merecer tal nombre. Una pierna sin dueño reposaba encima de un arbusto que era lo único con vida en aquel ténebre páramo. Rojo, marrón y gris, tres colores y una sola sensación, DOLOR.

La gente lloraba y gritaba para expresar un sentir que no tenía definición y cuyo significado no se lograba con la unión de fonemas, palabras u oraciones, llorar era el único método de aliviar el alama.

Dos hombres llevaban a rastro un cuerpo sin género y posiblemente sin vida. Una madre aguantaba en brazos a su hijo:

Os seus brazos sostíñano con dozura
acariñaba o seu pelo, bicaba as súas fazulas
cos ollos cerrados miraba ao ceo
o rapaciño aínda estaba quente

Negriño como a noite
De olliños tamén negros
De perniñas gordas, de brazos de caramelo
Así era o neniño mouro, así era antes da guerra.

Ríos de lágrimas, dolor sufrimiento y sobre todo muerte.

El niño seguía corriendo, ajeno a todo, sin rumbo. Primero una pierna, luego la otra, movimiento mecánico, incesante. Camino hacia lo lejano igual a camino hacia la vida.

Encontró refugio en una casa cuyos habitantes habían pasado a mejor vida. La madre abrazaba a su hijo sangrante. Sus ojos estaban abiertos como dos lunas, sus pupilas, más negras que el ébano estaban fuertemente dilatadas. Los dos tenían los ojos abiertos, de par en par, la muerte había llegado sin previo aviso. Las dos figuras parecían una Piedad de Miguel Ángel en su estado más puro. La madre abrazaba a su hijo como la virgen María lo había hecho con su hijo Jesús, solo que ahora dos mil años más tarde y con muchas más sangre y tragedia.

El niño no hizo caso a la escena, ni se inmutó al ver tal estampa, pasó de lado. La casa era amplia. En la sala, el padre reposaba tirado boca abajo en una mesilla. El color rojo de la sangre teñía la estancia. Ellos ya debían de haber pasado por allí, se dijo a si mismo el niño, al fin estaría a salvo.

Durmió en el suelo de la cocina, el único lugar en el que no había sangre. Se envolvió con unas mantas que encontró en el dormitorio. La noche había sido larga pero tranquila. El sol brillaba en lo alto, el calor era sofocante. El niño salió fuera.

Un continuo ruido se escuchó a lo lejos, el niño permaneció quieto, mudo, intentando percibir el sonido. En cuestión de segundos el ruido se hizo visible y un carro de combate M1A1 Abrams apareció delante de él. Bajó un soldado ataviado de ropajes militares y de camuflaje. Portaba una ametralladora M60. En su rostro se dibujaba una sonrisa, el niño no pudo ver sus ojos, unas gafas oscuras los cubrían. Desde el vehículo militar se escuchó claramente “Shoot him, I do not want any more problems! “. El niño no entendía nada. El militar cumplió órdenes. Sin pensárselo dos veces disparó a bocajarro, la bala impactó en la sien del niño que cayó fulminado en la arena. Sus ojos aún abiertos miraban al cielo, buscaban las estrellas, el sol, y en aquellas milésimas de segundo pensaba en una vida lejos de las guerras

Rojo, marrón y gris, colores del dolor.

Primeiro Premio II Concurso de Nanocontes IES Fontexería ( Departamento de Lingua Española) 2009-2010



 El fruto del pasado

Los nudillos ensangrentados chorreaban sangre que se extendía lentamente por el brazo. Las astillas penetraban en la carne de aquella mano que ya había cumplido un lustro de vida. Un incesante dolor en la extremidad superior no sería excusa para cesar en la llamada.
Aquella robusta puerta no resistiría mucho los golpetazos que aquel hombre le estaba propinando. Dentro del caserío, Santiago se aferraba a la fe como única salida para librarse de un final que se presumía trágico.
Las criadas lloraban y llenaban de lágrimas su blanco uniforme, que ahora se mostraba traslúcido y dibujaba sus siluetas bajo un rayo de luz que entraba por las ventanas de la cocina.
En la segunda planta, un ataúd de ébano se hallaba abierto esperando pacientemente a su propietario.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Los festejos se habían prolongado hasta altas horas de la madrugada. Todo el pueblo estaba de fiesta. Incontables puestos ambulantes llenaban las estrechas calles en las que un alubión de personas se congregaban: Un copioso banquete había precedido la fiesta. Las mejores carnes, frutas y verduras se extendían por las mesas en las que los pueblerinos se disponían. La plaza central nunca se había encontrado de ese modo. El alcalde de la villa, dejaba aparte sus refinados modales y se sumergía en aquellos deliciosos platos como si de un cerdo, que se rebosa por el fango, se tratase.
Santiago había llegado tarde al banquete. Todos lamían los últimos restos que se encontraban en su plato cuando el burgués decidió honrarlos con su presencia. Se dispuso en una mesa aparte. Apenas tenía amigos en el pueblo. Su personalidad no se lo permitía. Era un hombre joven, de unos 35 años, medía aproximadamente un metro y setenta centímetros, una altura estándar, que se veía mermada por una buena panza que dejaba entre ver la buena vida que se gastaba. Santiago era dueño de una finca que había pertenecido a los Montero desde tiempo inmemorial. Numerosas hectáreas conformaban un paisaje inaudito en el que toros, vacas y cerdos campaban a sus anchas.

Santiago Montero había heredado la envidia de toda persona. Con pocos años de edad su padre Marcos Montero había fallecido y su madre hacía frente a una hacienda que sola no podía gobernar. El tiempo transcurrió rápido tras la muerte de Marcos, un sitio estaba vacante en el esquema familiar de la época y Julio Menéndez no tardó en rellenarlo.
Sólo dos meses transcurrieron antes de que el nuevo gran burgués del pueblo se hallase muerto en el cobertizo que resguardaba a los caballos. Una gran horca de hierro lo atravesaba por el estomago que ahora inundado de sangre dejaba a la vista el interior de un cuerpo sin vida.
Nunca se supo quien había dado muerte a Julio Menéndez, pero todos situaban a Santiago, con tan solo catorce años de edad, como el causante de tal suceso. Una sonrisa afloraba en su rostro cuando el que había sido su padrastro dejaba por siempre la hacienda en la que su padre duramente había trabajado, para trasladarse a un frío ataúd cubierto por tierra, húmeda tierra que impediría su vuelta al mundo real.
La finca sería dirigida desde aquel mismo momento por Santiago. Isabella, su madre, no tardó en acompañar a su marido y exmarido, desde el asesinato de Julio la relación madre e hijo no había sido del todo cómoda e incluso Isabella sentía pánico en su compañía. La actitud cínica de Santiago hacían de él un terrateniente adinerado que se había forjado en el peor de los panoramas familiares.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Un chorro de sangre se deslizaba por debajo de la puerta de aquel pequeño cobertizo. Sus ojos perdidos en un inimaginable punto y su rostro que escondía un desfigurado gesto acompañaban a una estampa trágica en la que la joven era el centro del tríptico. Sin ropa, y con claros síntomas de haber sido violada Sara se encontraba tendida cuan larga era sobre su magullado cuerpo que temblaba incesablemente, pero no de frío, sino de temor, rabia y miedo.

Segundo Premio Concurso de Nanocontos IES Fontexería ( 2008-2009).